Παρατηρήσεις επί των προσυνεδριακών κειμένων

 
 
Ήθελα να σημειώσω ορισμένες παρατηρήσεις και απόψεις μου πάνω στα προσυνεδριακά κείμενα όπως αυτά εμφανίζονται δημοσιευμένα στο φύλλο της Αυγής της 2-6-2013. Κάθε επόμενη αναφορά σε σελίδα και παράγραφο θα τηρεί το παραπάνω. Οι σκέψεις αυτές γράφτηκαν υπό την πίεση του χρόνου και σε ένα δύο σημεία υπό συναισθηματική φόρτιση γι αυτό και πιθανόν να φανούν (και προφανώς είναι) ημιτελή ή ακόμα και sui generis (όπως διάβασα πρόσφατα στο e-mail κάποιου σ. και το βρήκα νόστιμο). Η ασυνέχεια που θα παρατηρηθεί στο κείμενο οφείλεται στην άτακτη σειρά των δικών μου σκέψεων που γεννιόντουσαν καθώς διάβαζα τα προσυνεδριακά γραπτά.
 
Δεν κατάφερα δυστυχώς να δώσω την μικρή έκταση που ήθελα στο σημείωμα αυτό, αλλά προσπάθησα να παρακολουθήσω ως δομή - και όσο αυτό γίνεται - την δομή των επίσημων προσυνεδριακών κειμένων, δηλαδή
Μέρος Α- Διακήρυξη Αρχών
Μέρος Β- Πλαίσιο Προγραμματικών Θέσεων
Μέρος Γ- Ο φορέας που Ιδρύουμε
και τέλος τα κείμενα για το Καταστατικό του Νέου Κόμματος.
Στο τέλος πρόσθεσα λίγες γενικές παρατηρήσεις και προσθήκες.
 
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως ο όγκος των παράπλευρων κειμένων όπως τα δημοσίευσε η Αυγή, ήταν μεγαλύτερος από ίδια τα επίσημα κείμενα. Το περίεργο επίσης είναι, πως παράλληλα με τα «κείμενα συμβολής», τις συμπληρώσεις και τις μεμονωμένες τοποθετήσεις εμφανίστηκαν και «εναλλακτικά κείμενα», κείμενα δηλαδή που ίσως αμφισβητούν έμμεσα την θεσμική ισχύ των επίσημων κειμένων. Έχω την αίσθηση πως με τον τρόπο αυτό διαιωνίζεται μια όχι καλή νοοτροπία και μια όχι ωφέλιμη πρακτική.
 
Το σημειώνω αυτό διότι το ζήτημα εδώ δεν είναι να προσέλθει στο Συνέδριο ένας Φρανκεστάιν, φτιαγμένος από κομμάτια και θρύψαλα, που αγωνίζεται να γίνει ενιαίο κόμμα, αλλά το αντίστροφο: να προσέλθει με μεγαλοψυχία και συναίσθηση της σημασίας των καιρών ένα ενιαίο κόμμα που θέλει να οριστικοποιήσει και να θεσμοθετήσει τις αρχές, τη δομή και τις κατευθύνσεις του.
 
Μέρος Α- Διακήρυξη Αρχών
 
Από την φύση τους τέτοια κείμενα απαιτούν θεωρητικό υπόβαθρο και γνώση των ιστορικών φάσεων της Ελληνικής, Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας Αριστεράς που διαισθάνομαι πως με ξεπερνούν.
 
Ίσως όμως θα έπρεπε να επανεξεταστούν γενικές θέσεις όπως: “Αυτή η διάταξη δυνάμεων και όσα προμηνύει μας επιτρέπει να ισχυριζόμαστε ότι [ … ] ιδέες για μια κοινωνική οργάνωση εναλλακτική του καπιταλισμού έχουν αρχίσει να κερδίζουν [ … ] το νου και την καρδιά των πολλών …». Νομίζω πως αυτό που ζούμε και η πλήρης επικράτηση του νέο-φιλελευθερισμού στην Δύση μάλλον δεν μας επιτρέπουν να είμαστε τόσο αισιόδοξοι. [σελ. 5, παρ 1]
 
Μια αισθητική παρατήρηση: η συνεχής χρήση της λέξης «ενάντια», που δεν είναι συνδετικός σύνδεσμος, δείχνει φτωχό χειρισμό της γλώσσας και παραπέμπει σε πέτρινα και άγονα κείμενα της παραδοσιακής αριστεράς. Τέτοια κείμενα γνωρίζω από προσωπική πείρα, πως απωθούν αυτούς ακριβώς που μας ενδιαφέρουν: τους Έλληνες συν-πολίτες, τους μη οργανωμένους φίλους μας, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. [σελ 5, παρ 2]
 
Θα έλεγα επίσης πως ο Σοσιαλισμός δεν είναι «υπόθεση των εργαζόμενων τάξεων» ούτε και των «δυνάμεων της εργασίας» διότι ο Σοσιαλισμός είναι υπόθεση ολόκληρης της Κοινωνίας των ανθρώπων, και μέσα στην Κοινωνία αυτή δεν υπάρχουν μόνο «εργαζόμενες τάξεις» ούτε -πολύ περισσότερο- και κανοναρχούν αποκλειστικά «οι δυνάμεις της εργασίας».
 
Ο Σοσιαλισμός αφορά όλους τους ανθρώπους, αυτούς που εργάζονται, αυτούς που σκέπτονται, αυτούς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, αυτούς που σπουδάζουν, τους ποιητές, τους μοναχικούς, τους εξερευνητές, τους οραματιστές, αυτούς που παίζουν με τις θανάσιμες κορυφές και τα επικίνδυνα βάθη αλλά και αυτούς που απολαμβάνουν τη ζωή ακτινοβολώντας θετικά ακόμη και χωρίς να «παράγουν». [σελ. 5, παρ 5 και παρ 9]
 
Η παραπάνω σημείωση δεν είναι παρά μια προσπάθεια τονισμού της  ανάγκης η σύγχρονη αριστερά να διαμορφώσει μια γλώσσα και έναν τρόπο έκφρασης που να είναι πραγματικά σύγχρονος, να κρατά δηλαδή αποστάσεις από πιθανά κλισέ και άκαμπτα στερεότυπα και να μην απωθεί τον μέσο πολίτη που έτυχε κάπου να ακούσει το όνομα Marx και δεν έχει ιδέα ποιος ήταν ο Lenin.
 
Μέρος Β – Πλαίσιο Προγραμματικών Θέσεων
 
Επιτρέψτε μου να σημειώσω πως κατά την γνώμη μου, αυτή η εμμονή με την «Γερμανική Στρατηγική» και την «Γερμανική Ευρώπη» εκτός από εντελώς αφελής και πολιτικά άτοπη, είναι και το πλέον ανόητο κλισέ από αυτά που έτυχε να παρεισφρήσουν τελευταία στην λεγόμενη αριστερή αφήγηση. Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος τελείωσε και -ευτυχώς- η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.
 
Η Ευρώπη, στην εποχή του αδυσώπητου ανταγωνισμού των οικονομικών κέντρων,  αγωνίζεται να επιβιώσει πρωτίστως ως οικονομικό κέντρο παραμένοντας έτσι στο προσκήνιο της ιστορίας. Δεν έχει δυστυχώς συνειδητοποιηθεί πως η Ευρώπη είναι ο μοναδικός παράγοντας σήμερα που έχει το ιστορικό βάθος και το πολιτικό κύρος που απαιτείται ώστε να μπορεί να αποτρέψει την ακατέργαστη και καταστροφική φιλοδοξία των Ενωμένων Πολιτειών για την εγκαθίδρυση μιας Μονοπολικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας τα χαρακτηριστικά της οποίας, αν τελικά επιτευχθεί, θα ξεπερνούν και την πλέον σκοτεινή φαντασία.
 
Παράλληλα με τον παραπάνω μύθο περί «Γερμανικής Ευρώπης» αναπτύσσεται κι ένας δεύτερος περί «Ευρωπαϊκού Νότου». Ένας όρος που στερείται οποιασδήποτε σημασίας και που παραβλέπει πως σε όλες ανεξαίρετα τις χώρες του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Νότου έχουν εγκαθιδρυθεί με σχετικά άνετες (ναι, άνετες!) κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες απολύτως νέο-φιλελεύθερες κυβερνήσεις.
 
Η Ευρώπη είναι μία. Δεν είναι δύο, ούτε τρείς.
 
Η οικονομία της Γερμανίας είναι πολύ μικρή ώστε να της επιτρέψει Ευρωπαϊκή ηγεμονία και ο παραγωγικός της μηχανισμός, με 60% περίπου των εξαγωγών του στην Ευρώπη, είναι απόλυτα εξαρτημένος από τους Εταίρους της. Τα προβλήματα της Ευρώπης δεν είναι ούτε Νότια ούτε Βόρεια. Είναι απλώς αυτό: Ευρωπαϊκά! Κι έχουν μια διαβολεμένη ομοιότητα που πιάνει από τον Ατλαντικό μέχρι το Αιγαίο και από την Νορβηγία μέχρι την Κύπρο.
 
Το ζήτημα που γεννιέται λοιπόν για την Ευρώπη είναι διπλό. Είναι ζήτημα στόχου και ζήτημα τακτικής. Η νέο-φιλελεύθερη οπτική και διαχείριση και η διατήρηση των εθνικισμών (που λειτουργούν ως ερείσματα επιβίωσης κι ως εργαλεία χειραγώγησης των λαών για τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ) είναι ο πραγματικός εχθρός και το ουσιαστικό πρόβλημα της Ευρώπης.
Ο λόγος ύπαρξης της Ενωμένης Ευρώπης δεν χάνει καθόλου το νόημά του γιατί το όραμα αυτό που έλκει την καταγωγή του ίσως και από την εποχή του Καρλομάγνου είναι ζυμωμένο μέσα στις ενδόμυχες τάσεις των Ευρωπαίων πολιτών ακόμη κι όταν αυτές δεν συνειδητοποιούνται κι ακόμα κι όταν αυτές δεν ομολογούνται.
 
Είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο πως ο μέσος Κινέζος δεν μπορεί πλέον να ζει με 600 ευρώ τον χρόνο. Είναι επίσης αντιληπτό πως η Κίνα, ελέγχοντας πλέον τεράστιο ποσοστό της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, αντιμετωπίζει και πολεμά την Δύση με τα ίδια τα δικά της όπλα. Στην διελκυστίνδα αυτή η Ευρώπη εκτός από την νεοφιλελεύθερη αντιμετώπιση έχει κι άλλους τρόπους να δράσει. Οι έννοιες ‘ανταγωνισμός’ και ‘ανάπτυξη’ θα πρέπει να επανακαθοριστούν, οι κατευθύνσεις και οι προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής βιομηχανικής παραγωγής να επαναπροσδιορισθούν, και αυτές οι πολύ δύσκολες δουλειές, είναι δουλειές για την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Οι μεγάλες δυνάμεις και τα κράτη θα πρέπει να αντιληφθούν πως εκτός από τον κυρ Ανταγωνισμό υπάρχει και η (ξεχασμένη) κυρά Συνεργασία και πως εκτός από τις εξαγωγές υπάρχει και η προσπάθεια για κάλυψη των εσωτερικών αναγκών και διατήρηση του επιπέδου ζωής των ανθρώπων. Δεν μιλώ για εσωστρέφεια, μιλώ για ανθρωπιστικό ορθολογισμό.
 
Ο καθορισμός των στόχων και η αναμόρφωση του θεσμικού περιβάλλοντος είναι οι προκλήσεις για την Ευρώπη.
 
Ο Jurgen Habermas περιγράφει το όραμά του έτσι:
[ … ] Οι μελλοντικές προβολές που βασίζονται σε στατιστικά στοιχεία μας λένε πως η Ευρώπη οδεύει προς μια ακόμα αλλαγή, και προορίζεται να μεταβληθεί σε μια ήπειρο με μειούμενο πληθυσμό, παρακμάζουσα οικονομική δύναμη και συρρικνούμενη πολιτική σημασία. Ο λαός της Ευρώπης χρειάζεται να ξέρει πως ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει το κοινωνικό του μοντέλο και την πολιτιστική του ποικιλομορφία είναι να ενωθεί και να συνεργαστεί. Χρειάζεται να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα αν θέλει να επηρεάζει καθ’ οιονδήποτε τρόπο τα διεθνή πολιτικά πράγματα και να συνεισφέρει σε λύσεις στα παγκόσμια προβλήματα. Εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής ενοποίησης σήμερα, σημαίνει δια παντός αποχώρηση από την παγκόσμια σκηνή [ … ]
 
Και ο Etienne Balibar απαντά:
[ … ] η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης … μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον υπό τον όρο ενός ουσιαστικού εκδημοκρατισμού, που να αγγίζει την ίδια τη φύση των εξουσιών και της αντιπροσωπευτικότητάς τους, και κατά συνέπεια τη νομιμοποίησή τους … η πολιτική Ευρώπη, έξω από την οποία το μόνο που υπάρχει είναι  η παρακμή και αδυναμία των Ευρωπαϊκών λαών, δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί και δεν είναι δυνατή, παρά μόνον εάν είναι πιο δημοκρατική από το σύνολο των  εθνών που την συναποτελούν [ … ]
 
Αυτή είναι η δυσκολία, το όραμα και το έπαθλο για τους λαούς. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για την Αριστερά. Ιδού η Ρόδος!
 
Μια βασική λειτουργία της αριστεράς είναι και η διάχυση της γνώσης καθώς και η καταλυτική της συμβολή για την κατανόηση του σημερινού κόσμου και των συσχετισμών του από τον μέσο πολίτη. Καμία Ευρωπαϊκή χώρα (ούτε ακόμη και η πάμπλουτη Νορβηγία) δεν θα είναι σε θέση να επιβιώσει μονάχη έξω από κάποιο μεγάλο συνασπισμό που λειτουργεί ως οικονομικό κέντρο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν θα περάσει ούτε του χρόνου ούτε σε δέκα χρόνια και την οποία η αριστερά δεν μπορεί να αγνοεί χωρίς ταυτόχρονα να απολέσει τον ρόλο της όσο και τον λόγο για την ύπαρξή της.
 
Τα κρυμμένα αποθέματα της Ρωσίας είναι η παρθένα και άθικτη Σιβηρία. Μια αχανής περιοχή των 7,5 εκ. τετραγωνικών χιλιομέτρων, όσο και η Ευρώπη με τα τρία τέταρτα να είναι κατοικήσιμα. Με ένα πληθυσμό που δεν ξεπερνάει τώρα τα 25 εκ. Με τεράστιες περιοχές κατάλληλες για παραγωγή τροφής (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία). Με τεράστια κοιτάσματα γαιάνθρακα και μετάλλων (σίδηρος, μαγνητίτης, ουράνιο, χρυσός, άργυρος, κλπ), αχανή δάση, πολύ πετρέλαιο και πολύ φυσικό αέριο.
 
Τα αποθέματα της Κίνας των πενήντα ‘εθνοτήτων’, είναι η ασύλληπτη δημογραφική της υπεροχή, η απαράμιλλη βιομηχανική της παραγωγή, η ταχύτατη ανάπτυξη και ο συνεκτικός (παρ’ όλα τα τεράστια μεγέθη) τρόπος διοίκησης.
 
Τα κρυμμένα αποθέματα της Ευρώπης είναι η ανθρωπιστική της παράδοση, ο πολιτισμός, η επιστημοσύνη της, η τεχνολογία της και η εσωτερική πολιτιστική και πολιτική της ενότητα που σέβεται, διατηρεί και αξιοποιεί την ποικιλία. Αυτός είναι ο Ευρωπαϊκός θησαυρός, πολύτιμος για όλους τους ανθρώπους, μέσα και έξω από την Ευρώπη.
 
Για το νόμισμα δεν θα προσθέσω πολλά διότι δεν αξίζει ίσως ούτε την μελάνη ούτε και τον κόπο. Το νόμισμα είναι ένα εργαλείο που οι λαοί θα πρέπει να αποφασίσουν πως θα το χρησιμοποιήσουν. Η ενότητα του Ευρωπαϊκού νομίσματος είναι απλώς μια πλατφόρμα που διευκολύνει την επίτευξη εξαιρετικά περίπλοκων και πολύ πιο φιλόδοξων, από το ίδιο το κοινό νόμισμα, στόχων σαν αυτούς που ακροθιγώς ανάφερα λίγο πριν. Το ευρώ ως οικονομικό εργαλείο και ως νόμισμα δεν ανήκει μόνο στις ελίτ αλλά ανήκει και στα 500 εκατομμύρια των Ευρωπαίων πολιτών.
Η συγκέντρωση κεφαλαίου και εργατικού δυναμικού που παρατηρείται στον Ευρωπαϊκό πυρήνα είναι φαινόμενο γνωστό από παλιά που επαναλαμβάνεται σε περιόδους έντονου διεθνούς ανταγωνισμού και κρίσης. Το πρόβλημα εδώ, πέρα από την συγκέντρωση πόρων σε 6-7 χώρες του «πυρήνα», είναι πως ολόκληρο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα βάλθηκε να αντιμετωπίσει την κρίση, αλλά και να διατηρήσει-ισχυροποιήσει την θέση του ως ισχυρό οικονομικό κέντρο, με ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερους όρους. Μεταφέροντας δηλαδή ολόκληρο το βάρος για το ξεπέρασμα αυτής την φάσης στις πλάτες των Ευρωπαίων πολιτών ενώ η πανίσχυρη Ευρωπαϊκή Οικονομική Ελίτ συγκεντρώνει επί πλέον πλούτο και κερδοσκοπεί όχι μόνο στην ίδια της την περιφέρεια αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με τον εθνικισμό της Γερμανίας αλλά με την συνειδητή και απόλυτα ιδιοτελή χρήση των Ευρωπαϊκών θεσμών από τις Οικονομικές Ελίτ της Ευρώπης. Η ολοένα αυξανόμενη αυταρχικότητα των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και η άνοδος του φασισμού είναι παρενέργειες του συνολικού κλίματος και των νέο-φιλελεύθερων εμμονών που ταλανίζουν τις Ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες.
 
Είναι η κατάλληλη στιγμή για πλήρες ξεκαθάρισμα και υιοθέτηση απλών, υπεύθυνων και πολιτικά ρεαλιστικών θέσεων. Ένα κόμμα εναντίον του ευρώ είναι ένα κόμμα που εχθρεύεται την Ένωση. Ένα τέτοιο κόμμα, που δεν έχει την ιστορική οξυδέρκεια ή την πολιτική ειλικρίνεια να αποδεχθεί τους συσχετισμούς και την κατεύθυνση της ιστορίας, είναι σήμερα καταδικασμένο στην πολιτική καταστροφή. Μαζί με αυτό το κόμμα όμως τσακίζονται και οι προοπτικές για ισχυροποίηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και καταστρέφονται όλες οι προσδοκίες των πολιτών για μια, προς την σωστή κατεύθυνση, μετεξέλιξη της Ένωσης.
 
Ειδικά για την τελευταία παράγραφο της δεύτερης ενότητας στην σελίδα 13, (κάτω από την τροπολογία που αφορά την Κύπρο) ήθελα να σημειώσω πως θεωρώ την ευθεία αναφορά σε συγκεκριμένο κόμμα (ΑΚΕΛ) ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε δεσμευτική.
 
Η Αριστερά δεν θα καταφέρει να επιβιώσει πολιτικά, ούτε να προσφέρει έργο θετικό για τους Έλληνες πολίτες ως κυβέρνηση αυτοδύναμη ή συνεργασίας, αν δεν καταφέρει να πείσει τμήμα της Ελληνικής οικονομικής ελίτ για την αναγκαιότητα εσωτερικών επενδύσεων και την τόνωση και τον εκσυγχρονισμό της εσωτερικής Οικονομίας.
 
Η ξεκάθαρη κερδοσκοπική και παρασιτική συμπεριφορά της Ελληνικής οικονομικής ελίτ από τον πόλεμο και μετά ή οποία εντάθηκε τις τελευταίες δεκαετίες είναι η δεύτερη βασική αιτία (μετά την επίδραση της παν-Δυτικής συστημικής κρίσης) της σημερινής δυσπραγίας. Οι επενδύσεις -όσες έγιναν- τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες δεν κατευθύνθηκαν στην ανανέωση εξοπλισμού, στην παραγωγή, στην εκπαίδευση, στο εκσυγχρονισμό στην καινοτομία. Κατευθύνθηκαν στην κερδοσκοπία μέσω χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών στον μεταπρατισμό, στις ασφάλειες και στα ακίνητα. Όλες μη παραγωγικές δραστηριότητες μακριά και σε αντιδιαστολή με την πραγματική οικονομία της χώρας μας. Όμως τα χρηματιστικά παιχνίδια τύπου καζίνο και οι ραντιέρηδες δεν έφεραν ποτέ και πουθενά την οικονομική ανάκαμψη.
 
Η φαιά ουσία χιλιάδων υπερ-εξειδικευμένων στελεχών που βρέθηκαν στη δούλεψη της Ελληνικής Οικονομικής Ελίτ αναλώθηκε στα τερτίπια των υπερτιμολογήσεων και σε ένα ολόκληρο λαβύρινθο διαδικασιών με στόχο την ανέξοδη και αντιπαραγωγική διασπάθιση των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.
 
Την στιγμή αυτή οι δυνάμεις ασφαλείας αριθμούν περίπου 70.000 άτομα. Αν εξαιρέσουμε την Πυροσβεστική και το Λιμενικό που είναι υπηρεσίες ολιγάριθμες, βρισκόμαστε με έναν τεράστιο μηχανισμό της τάξης των 60.000 ατόμων που εκτός των αποδεδειγμένων δεσμών του με την Φασιστική Ακροδεξιά λειτουργεί απροκάλυπτα ως κατασταλτικός μηχανισμός που θίγει και υποβαθμίζει καθημερινά τους Δημοκρατικούς θεσμούς. Έχουμε να κάνουμε με έναν από τους υψηλότερους στον κόσμο δείκτες σε αστυνομικούς ανά 10.000 κατοίκους. Ποιο είναι άραγε το σχέδιο αντιμετώπισης αυτού του ζητήματος από μια μελλοντική (ή και άμεση) αριστερή κυβέρνηση;
 
Είναι προφανές πως παρουσιάζεται πλέον πιο αναγκαίος από ποτέ ο νέος-ακτιβισμός. Αυτός που πηγάζει από τις αναζητήσεις και τους πειραματισμούς. Από τη νεολαία, από τις πλατείες, από τις συλλογικότητες. Είναι επίσης προφανές πως ο στρογγυλεμένος λόγος δεν οδηγεί σε λύσεις απλώς αναβάλλει τις αναγκαίες συγκρούσεις δίνοντας έτσι μια ψεύτικη αίσθηση κοινωνικής απήχησης. Το φαινόμενο αυτό που εμπεριέχει συχνά φόβο και πολιτική ατολμία πρέπει να αντιμετωπιστεί.
 
Ο νέος-ακτιβισμός πρέπει ίσως να οριστεί εξαρχής και να διδαχτεί όχι μόνο προς τα έξω αλλά και προς το εσωτερικό του κόμματος. Πρέπει κάποια στιγμή να σκεφτούμε πόσο παραγωγικές είναι οι χιλιάδες ώρες που αφιερώνουν οι άνθρωποι του κόμματος για να κολλούν αφίσες και να κρεμούν πανό και με τι νέο και περισσότερο αποτελεσματικό θα μπορούσαν άραγε να αντικατασταθούν. Η προσωπική επαφή, η ανταλλαγή ιδεών και γνώσης, η συνεχής και ουσιαστική ενημέρωση με όλα τα σύγχρονα μέσα, η κοινή ζωή, η τέχνη και η αλληλοβοήθεια η σύσφιξη των δεσμών με ομοϊδεάτες μας του εξωτερικού, είναι ίσως αποτελεσματικότερα από την επικόλληση χαρτιού. Οι παλιομοδίτικες και ελάχιστα αποτελεσματικές πρακτικές της δεκαετίας το ’50 του ’60 και του ’70 είναι μάλλον καιρός να αντικατασταθούν από κάτι νέο αντίστοιχο με τους καιρούς και την σύγχρονη μορφή της Αριστεράς.
 
Είμαι ‘παιδί’ του Χημείου της Νομικής και του Πολυτεχνείου και ξέρω πολύ καλά τι λέω γιατί έχω κολλήσει πολύ χαρτί. Πολύ! Γνωρίζω πως η άποψη αυτή θα ηχήσει έως και ακραία αιρετική σε πολλά αυτιά και μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και προσβλητική, εμμένω όμως σε αυτήν τη θέση και πιστεύω πως της αξίζει κάποια προσοχή. (παρατηρήστε τις πολλές δεκάδες αν όχι εκατοντάδες πανό που βρίσκονται στην ΕΡΤ. Πόσες χιλιάδες ώρες απαιτήθηκαν για την κατασκευή και ανάρτησή τους; Και αναρωτηθείτε τώρα: Ποιος τα διαβάζει;)
 
Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο, η προσωπική επαφή, οι μικρές -πιο κοντά στο ανθρώπινο μέτρο- και ανοικτές σε όλους συγκεντρώσεις, μήπως είναι περισσότερο κοντά σε αυτό που ζητά σήμερα ο Έλληνας πολίτης; Τα τελευταία γεγονότα με την Δημόσια τηλεόραση ίσως υπογραμμίζουν την ανάγκη για μια γνήσια, πλουραλιστική και ανοικτή στην κοινωνία τηλεόραση της Αριστεράς. Οι πολίτες θα επικροτήσουν και θα υποστηρίξουν, όσοι διαθέτουν ακόμη έστω και ελάχιστους οικονομικούς πόρους θα συνεισφέρουν!
 
Η ενημέρωση για τις επιπτώσεις της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών και των φυσικών πόρων, το ζήτημα της υπερχρέωσης των οικογενειών και η ανεργία που τσακίζει τη ζωή και τα όνειρα εκατομμυρίων Ελλήνων αποτελούν ερείσματα για την ανάπτυξη πολιτικού και κοινωνικού αγώνα ο οποίος να μην είναι ούτε πολιτικά ούτε -πολύ περισσότερο- κομματικά ιδιοτελής ή υστερόβουλος. Η πληροφόρηση, η κατανόηση των προβλημάτων και η αλήθεια λειτουργούν πάντοτε -χωρίς εξαίρεση- προς όφελος της Αριστεράς.
 
Είναι αναγκαίος ίσως ο επαναπροσδιορισμός του όρου «Εθνική ανεξαρτησία». Είναι χρήσιμη και επίκαιρη η επεξήγηση με θάρρος αλλά και ρεαλισμό της σύγχρονης σημασίας της Εθνικής Ανεξαρτησίας και του πώς αυτή συμπλέκεται, αξιοποιείται και ενισχύει αντί να αποδυναμώνει, τις προσπάθειες για την Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ο Άκης Πάνου είχε πει: “Είμαι φανατικός εθνικιστής, μ' όλη τη Γη πατρίδα».
 
Μέρος Γ – Ο φορέας που ιδρύουμε
 
Ο νέος φορέας θα πρέπει να είναι ανοικτός και ευέλικτος με οργανωτική δομή που θα εξασφαλίζει την διατήρηση και διάχυση της πληροφορίας. Φορέας που θα ελαχιστοποιεί την γραφειοκρατία και θα είναι ευαίσθητος στις ιδέες τια ανησυχίες και τα αιτήματα των μελών.
 
Οι συμβουλευτικοί θεσμοί του κόμματος θα πρέπει να οριστούν πλήρως ως αντικείμενο και εύρος δράσης. Η Επιτροπή Διαδικτύου θα πρέπει να επεκτείνει το περιεχόμενό της στους γενικότερους τομείς της Πληροφορικής και των Τηλεπικοινωνιών. Επιτροπές που εμπεριέχουν τεχνολογία και τεχνογνωσία -όπως είναι και η Επιτροπή Τεκμηρίωσης- θα πρέπει να διατηρούν δεσμούς με τα Εκπαιδευτικά Κέντρα και τα Κέντρα Γνώσης που υπάρχουν μέσα στην Κοινωνία εντός και εκτός της Ελλάδας, έτσι ώστε να ενισχύουν το κύρος τους και να εξασφαλίζουν την αντικειμενικότητά τους.
 
Το Καταστατικό του Κόμματος
 
Προοίμιο [σελ. 53]
 
Αντί για τα περίπλοκα και -ας μου επιτραπεί να πω- λίγο στραμπουλιγμένα, θα μου άρεσε να διαβάσω:
 
Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς – ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ενιαίο, δημοκρατικό πολυτασικό κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς. Φιλοδοξεί να εκφράσει ολόκληρη την Κοινωνία και να αναβαθμιστεί σε ηγετική της δύναμη που θα οργανώσει την δημοκρατική ανατροπή του πολιτικού συστήματος και των δομών που το στηρίζουν.
 
Τάσεις:
Τα μορφώματα που λειτουργούν εντός του κόμματος αλλά ‘παράλληλα’ προς το κόμμα, και που προσπαθούν να επιτύχουν τους στόχους τους ακόμη και παρακάμπτοντας την στρατηγική του οργανισμού μέσα στον οποίο ευδοκιμούν, όπως κι αν τα ονομάσει κανείς, συνιστώσες ή φράξιες ή βιλαέτια, πιστεύω πως είναι εντελώς ασύμβατα με την ζητούμενη εσωτερική δομή και λειτουργία για το νέο κόμμα.
 
Οι τάσεις όμως που συνεισφέρουν ανοικτά, εντός δηλ. των γενικών θεσμών και οργάνων του κόμματος, νέες ιδέες, προτάσεις και αντιλήψεις αποτελούν πλούτο και κάθε πλήρης οργανωτική κομματική μορφή θα πρέπει να έχει την δυνατότητα ανάδειξης και αξιοποίησής τους. Άλλο όμως αυτό και άλλο ένα κόμμα που αποτελεί υπερσύνολο άλλων άτυπων «υπο-κομμάτων» που λειτουργούν ακόμη και ως αυτόνομα συμπυκνώματα και αποτελούν αιτία για ανάπτυξη φυγόκεντρων δυνάμεων.
 
Αυτά είναι σημεία φθοράς και «οργανωτικού γήρατος» και δεν ταιριάζουν νομίζω στην τρέχουσα προσπάθεια για την δημιουργία ενός νέου κόμματος το οποίο μάλιστα αντιμετωπίζει άμεσες και πολύ αυξημένες ευθύνες όχι μόνο ως προς τα μέλη του αλλά ως προς ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία.
 
 
Κεφάλαιο 4^ο – Αιρετές θέσεις και δημόσια αξιώματα
 
Σχόλιο: Θα έλεγα πως γενικά τα κείμενα των καταστατικών, παρ’ όλο που συνήθως δεν είναι και τόσο εκτεταμένα, είναι περίπλοκα τεχνικά κείμενα με πολλές πλευρές και πολλές πιθανές παραλλαγές σε κάθε θέμα έτσι ώστε η συζήτησή τους θεωρητικά μπορεί να επεκταθεί στο άπειρο. Το γεγονός αυτό προϋποθέτει για όποιον ασχοληθεί με ένα τέτοιο κείμενο και μεγάλη εμπειρία αλλά και γνώση για το αντικείμενο.
 
Φαντάζομαι λοιπόν πως μαζί με τις προσπάθειες των συντρόφων θα έχει επιστρατευθεί και η εμπειρία από αντίστοιχα καταστατικά άλλων δημοκρατικών κομμάτων της αριστεράς στην Ευρώπη και αλλού. Το να ανακαλύπτεις τον τροχό σε τέτοια θέματα εκτός από αντιπαραγωγικό είναι και πολύ επικίνδυνο. Οι ‘λειτουργικές’ παγίδες μπορεί όχι μόνο να βλάψουν το κόμμα αλλά και να το ταλαιπωρούν στο διηνεκές.
 
Για τις βουλευτικές υποψηφιότητες ήθελα να σημειώσω πως η πλέον απλή και αντιπροσωπευτική πρόταση για την παράγραφο (γ) [ σελ. 58] είναι η δεύτερη πρόταση όπου οι υποψήφιοι βουλευτές ανά εκλογική περιφέρεια εκλέγονται από όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ανά Νομαρχιακή Οργάνωση. Θα πρότεινα το δικαίωμα αιτιολογημένης τροποποίησης των επιλογών των Νομαρχιακών Επιτροπών ή των προκριματικών εκλογών για τις Ευρωεκλογές να απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία 80 και όχι 70%.
 
Δεν συμφωνώ με την δυνατότητα επιλογής των βουλευτών επικρατείας από την Κεντρική Επιτροπή. Θα πρέπει νομίζω να βρεθεί ένας περισσότερο αντιπροσωπευτικός τρόπος ή να ενταχθεί και αυτή η επιλογή στην παραπάνω διαδικασία απ’ ευθείας επιλογής από τα μέλη είτε με Πανελλαδικές προκριματικές εκλογές (όπως για τους Ευρω-βουλευτές) είτε με Νομαρχιακές εκλογές.
 
Μένει βέβαια να καθοριστούν με λεπτομέρεια οι παραπάνω διαδικασίες ώστε να καλυφθούν ζητήματα που αφορούν προτεραιότητες, σταυροδοσίες κλπ
 
Στην παράγραφο (στ) [σελ. 58] νομίζω πως πρέπει να οριστεί ακριβώς τι εννοούμε με τον όρο «θητεία».
 
Πρόταση: Βουλευτές και Ευρωβουλευτές που έχουν αθροιστικά θητεία οκτώ (και όχι δέκα) χρόνια ή περισσότερο δεν μπορούν να είναι υποψήφιοι. Βουλευτές και Ευρωβουλευτές που έχουν αθροιστικά θητεία πάνω από επτά και λιγότερο από οκτώ χρόνια μπορούν να είναι υποψήφιοι μόνο με απόφαση της ΚΕ (και όχι της ΚΠΕ) με αυξημένη πλειοψηφία 60%.
 
Διαφωνώ απολύτως με την πρώτη πρόταση για την παράγραφο (στ) [σελ. 58] περί ποσοστού επί της αποζημίωσης των βουλευτών. Ο βουλευτικός θεσμός όπως και οποιοσδήποτε άλλος εκτελεστικός, νομοθετικός ή δικαστικός θεσμός (συμπεριλαμβανομένων βέβαια και των Περιφερειακών, Νομαρχιακών και Αυτοδιοικητικών θεσμών) αφορά την Κοινωνία και οι αμοιβή που τον συνοδεύει αφορά επίσης την Κοινωνία. Το κόμμα δεν έχει καμία δικαιοδοσία και κανέναν λόγο να παρεμβαίνει σε αυτούς τους θεσμούς. Οι ρυθμίσεις πάνω στους θεσμούς αυτούς αφορούν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τα αρμόδια θεσμικά όργανα του Κράτους. Η εκτός της τακτικής συνδρομής συνεισφορά των μελών του κόμματος, ανεξάρτητα από το αξίωμά τους, πρέπει να παραμένει αυστηρά εθελοντική και μυστική.
 
Είναι προφανές πως το κόμμα πρέπει να ορίσει συγκεκριμένο μισθολόγιο για όσους δεν είναι μέλη του κόμματος και προσφέρουν ως άτομα ή ως εταιρείες  (προμηθευτές κλπ) υπηρεσίες στο κόμμα.
 
Οι αμοιβές προς μέλη του κόμματος τα οποία προσφέρουν υπηρεσίες στο κόμμα είναι ξεχωριστό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί ξεχωριστά. Τέτοια αντιμετώπιση και λύση νομίζω πως δεν υπάρχει μέσα στα προσυνεδριακά κείμενα που έχουν διανεμηθεί.
 
Η παράγραφος από [Τα παραπάνω πρόσωπα …] έως [ …απρόβλεπτα ζητήματα και ειδικές περιπτώσεις] [σελ. 58] είναι απολύτως ανεφάρμοστη και επιφορτίζει το κόμμα χωρίς εμφανή λόγο με τεράστιο γραφειοκρατικό φόρτο. Εμπεριέχει επίσης ανοικτά ζητήματα νομιμοποίησης και θεσμικής αυθαιρεσίας όπως προσπάθησα να περιγράψω στις αμέσως τρείς προηγούμενες παραγράφους.
 
Γενικά η ενότητα Αιρετές θέσεις και Δημόσια Αξιώματα από την παράγραφο (στ) και κάτω, φαίνεται πως χρειάζεται εξ αρχής επεξεργασία. Νομίζω πως το ζήτημα των εσωτερικών εκλογών και της αντιπροσώπευσης από το επίπεδο της Οργάνωσης Μελών έως αυτό της Κεντρικής Επιτροπής, της Πολιτικής Γραμματείας και του Τακτικού Συνεδρίου παραμένει ανοικτό.
 
Δεν μπορεί να υπάρχει η έννοια της «επαγγελματικής σχέσης με την πολιτική». Η άποψή μου είναι πως η παραδοχή ως έννοιας της «επαγγελματικής σχέσης με την πολιτική» είναι εξαιρετικά αρνητική για λόγους κοινωνικούς, αφού μπορεί να  λειτουργήσει εν δυνάμει ως έρεισμα για δημιουργία κομματικής και κοινωνικής ελίτ, για λόγους κομματικούς αφού επιφορτίζει έμμεσα και άμεσα το κόμμα με βαριά γραφειοκρατία και εν δυνάμει αμφιλεγόμενες διαδικασίες, και για λόγους ηθικούς. Ένα από τα πλέον κεντρικά χαρακτηριστικά του αριστερού που ασχολείται με την πολιτική πρέπει να είναι η ανιδιοτέλεια. Όσοι θεωρήσουν την άποψή μου ουτοπική ή αφελή καλό θα ήταν να το σκεφτούν μια δεύτερη φορά.
 
Είναι, για εμένα τουλάχιστον, απολύτως κατανοητό πως και η έννοια «επαγγελματικό στέλεχος» είναι εγγενώς αρνητική και αμφιλεγόμενη και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται και από το ίδιο το κόμμα. Ο ορισμός «επαγγελματικών στελεχών» θα πρέπει να γίνεται μόνο όταν αποδεδειγμένα όλοι οι άλλοι τρόποι κάλυψης των αναγκών του κόμματος έχουν, χωρίς επιτυχία, εξαντληθεί.
 
Το κόμμα πρέπει να αντλεί την ισχύ του και τους πόρους που του χρειάζονται κατ’ ευθείαν από τα μέλη του και κατά το δυνατόν χωρίς να παρεισφρέει στην διαδικασία αυτή οικονομική απολαβή ή όφελος για κανέναν.
Οποιασδήποτε μορφής οικονομική δοσοληψία μελών του κόμματος με το κόμμα (εκτός των θεσμοθετημένων συνδρομών και των εθελοντικών εισφορών) θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από το κόμμα και από τα μέλη ως αναγκαίο κακό και να ασκείται με την μέγιστη δυνατή διαφάνεια, προσοχή και φειδώ.
Νομίζω πως υπάρχει επίσης ένα κενό σχετικά με το πώς αντιμετωπίζονται εισφορές στο κόμμα ιδιαζόντως μεγάλων ποσών ή εισφορές όχι από πρόσωπα αλλά από οργανισμούς, εταιρείες κλπ.
 
 
Παρατηρήσεις - Προσθήκες
 
(α) Μητρώο μελών
Στα πλαίσια της λειτουργίας των συμβουλευτικών υπηρεσιών θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα για δημιουργία ενημερωμένου μητρώου μελών. Η καταγραφή πληροφοριών για το μέλος στο μητρώο μελών θα πρέπει να είναι εθελοντική και να εκτελείται με έντυπη ή ηλεκτρονική φόρμα που να συμπληρώνεται εθελοντικά από το ίδιο το μέλος.
 
Στο μητρώο μελών εκτός των τυπικών στοιχείων θα πρέπει να περιλαμβάνονται επαγγελματικές ή άλλες δεξιότητες, γνωστικό αντικείμενο και επίπεδο σπουδών. Έτσι το κόμμα θα είναι σε θέση να γνωρίζει την εσωτερική του δυναμική και ικανότητα σε επίπεδο δεξιοτήτων και τεχνογνωσίας.
 
Οι ανθρώπινοι αυτοί πόροι, διασπαρμένοι γεωγραφικά στην έκταση δραστηριοποίησης του κόμματος θα μπορούν εύκολα να εντοπισθούν και να αξιοποιηθούν για την αντιμετώπιση τεχνικών ή άλλων θεμάτων, την δημιουργία ειδικών επιτροπών, τις νομοπαρασκευαστικές επιτροπές και την επιστημονικά άρτια τοποθέτηση του κόμματος σε κάθε ζήτημα που αφορά την Κοινωνία.
 
Οι πόροι αυτοί θα μπορούν να αξιοποιηθούν εθελοντικά για την κάλυψη οποιασδήποτε ανάγκης του κόμματος που απαιτεί ειδικές γνώσεις, εμπειρία ή δεξιότητες έτσι ώστε να βελτιστοποιείται η αποδοτικότητα της κομματικής δράσης, να ελαχιστοποιείται η ανάγκη του κόμματος για οικονομικούς πόρους και να επιτυγχάνεται ενεργοποίηση και δημιουργική εθελοντική συμμετοχή των μελών στις διαδικασίες του κόμματος και την Κοινωνίας.
 
Παράδειγμα: Πόσους υδροβιολόγους και πόσους Μεταλλειολόγους Μηχανικούς διαθέτει σήμερα το κόμμα και πως αυτοί θα μπορούσαν να βοηθήσουν για μια καλύτερη κατανόηση και θέση του κόμματος στο ζήτημα των Σκουριών ή στο ζήτημα της εκτροπής του Αχελώου; Έτσι δεν πρέπει να συμμετέχει η κοινωνία στην διαμόρφωση του μέλλοντός της;
 
 
(β) Κινητοποιήσεις
Ζούμε εδώ και καιρό την ανυποχώρητη επιμονή του νέο-φιλελευθερισμού στην καταστροφή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κράτους, στην καταστολή και στον αυταρχισμό. Είναι πολύ πιθανόν λοιπόν το κίνημα και το κόμμα να αντιμετωπίσουν καταστάσεις άμεσης σύγκρουσης όπως αυτές που έχουμε ζήσει στο κέντρο της Αθήνας και σε μεγάλες πόλεις ή και χειρότερες. Ό,τι έχουμε δει μέχρι στιγμής είναι η ασυδοσία των οργάνων καταστολής, η επικίνδυνη ακόμη και προς την ίδια τη ζωή συμπεριφορά, η χρήση επιβλαβών όπλων και ουσιών, η συκοφαντία, τυφλές και άδικες προσαγωγές και συλλήψεις αλλά και επί της ουσίας παράνομες και άδικες προφυλακίσεις και καταδίκες.
 
Ποια άλλη προοπτική μπορεί να προσφέρει το κόμμα στα μέλη του καις στους πολίτες που συγκρούονται με τους μηχανισμούς καταστολής εκτός από το να επιστρέφουν κλαμένοι και δαρμένοι στο σπίτι τους;
 
Ποια είναι τα μέσα και οι διαδικασίες μέσα από τις οποίες το κόμμα μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες; Η πλήρης και πολύπλευρη νομική προστασία, η καλύτερη οργάνωση των διαδηλώσεων είναι κάποιες από τις προτάσεις. Αρκούν; Τι άλλα μέσα μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιήσει το κόμμα ώστε να προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας και σχετικής έστω σιγουριάς στον πολίτη που διαμαρτύρεται, στο μέλος που συγκρούεται; Πως μπορούμε άραγε να βοηθήσουμε τους πολίτες ώστε να γυρίζουν στο σπίτι τους μετά από μια συγκέντρωση, πορεία ή διαμαρτυρία με την αίσθηση της νίκης και όχι με την αίσθηση της ήττας;
 
Οι αναρίθμητες φωτογραφίες με τα ματωμένα και χτυπημένα θύματα της κατασταλτικής βίας δεν μας καθαγιάζουν. Το αντίθετο: δείχνουν την αδυναμία μας! Να ένα καλό ερώτημα για το κόμμα.
 
 
Θανάσης Σ. Κοντονάτσιος – Μέλος Τ.Ο. Αγίας Παρασκευής
 
Μηχ. Πληροφορικής – Μαθηματικός
Υψηλάντου 4, 13343 Αγ. Παρασκευή
Τηλ. 210 8041093 Φαξ. 8042451
Κιν. 6944 274197
e-mail: grsail@gmail.com