Η Νοσταλγία της Φευγαλέας Πληροφορίας

Τέτοιες μέρες που είναι, καλοκαιρινές κι ανέμελες, εγώ δεν μπορώ να αφήσω το πληκτρολόγιο. Έγραψα δύο σχόλια, ένα για την ενότητα της αριστεράς και το πόσο η ίδια καμιά φορά «αντιπολιτεύεται» τον εαυτό της, και ένα άλλο για τον κίνδυνο της χωρίς έλεγχο κλιμάκωσης των αντιθέσεων στην Αίγυπτο.

Όμως αυτό που με απασχολεί τις τελευταίες μέρες είναι οι πραγματικές δυνατότητες επικοινωνίας που υπάρχουν μέσα στο περιβάλλον των λεγόμενων «ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας και δικτύωσης». Η εμπειρία που έχω τα τελευταία χρόνια, είναι πραγματικά καταιγιστική.

Είναι φυσικά ενδιαφέρουσα και γοητευτική η συνεχής ανταλλαγή απόψεων που γίνεται μέσα στα ίδια τα πλαίσια των μέσων με τις αναρτήσεις και τα σχόλιά τους. Άλλες φορές εύστοχα άλλες αδιάφορα ή εχθρικά ή πραγματικά ‘φωτισμένα’ ή γεμάτα χιούμορ και σκανδαλιά, ένα σχόλιο από τακτικό αναγνώστη ή περαστικό ανώνυμο κινεί πάντα το ενδιαφέρον!

Το ζήτημα όμως που θέλω να θίξω είναι πέρα από την συνήθη, καθημερινή λειτουργία των ηλεκτρονικών μέσων δικτύωσης, είναι ο πραγματικός κατακλυσμός από νέα πρόσωπα, πληροφορίες απόψεις, εικόνες και αισθήματα που βλέπω μπροστά στα μάτια μου κάθε φορά που διαβάζω φίλους bloggers, που πέφτει το μάτι μου σ’ ένα twit ή ψάχνω για κάποια πληροφορία. Μπορεί κάποιος να αισθανθεί πραγματική λύπη ή απογοήτευση απλά και μόνο γιατί κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει όσο τακτικά θα ήθελε τις αναρτήσεις φίλων, ότι δεν είναι δυνατόν να σχολιάσει επιτυχημένα κείμενα ή εύστοχα σχόλια με τον τρόπο που πραγματικά τους αξίζει.

Σε ποιόν φίλο έγραψα εκείνο το σχόλιο το πρωϊ; πού είδα αυτό το άρθρο που πραγματικά με ενδιαφέρει; τι καταπληκτικό video υπήρχε για το θέμα ‘τάδε’ αλλά... που, πού το είδα;

Βρίσκεσαι συχνά με την αίσθηση ότι περνά μπροστά από τα μάτια σου ένα υπέροχο ποτάμι πληροφορίας, φιλίας και ζωντάνιας αλλά εσύ μόνο λίγες σταγόνες, μόνο μια ελάχιστη, μικρή γεύση μπορείς να ‘δρέψεις’, λίγα, πολύ λίγα μπορείς να συνεισφέρεις!

Είναι ίσως ένα μικρό τίμημα σε αντιστάθμισμα για την ελπίδα και το όραμα της νέας εποχής που ανατέλλει. Η πίκρα που αισθάνεται κανείς από την εκ’ των πραγμάτων ‘περιορισμένη’ πρόσβαση σε αυτό το ασύλληπτο παιχνίδισμα της γνώσης και της γνώμης μεταλλάσσεται σε λαχτάρα και επιμονή, περιορισμένη μόνο από τα όρια και τις αντοχές του δικού μας νου.

Στην 'πίκρα' αυτή εγώ απονέμω τον τίτλο : Η Νοσταλγία της Φευγαλέας Πληροφορίας