Περί αξιολόγησης

Επειδή μέσα στο πλαίσιο των μεγάλων περικοπών και απολύσεων που μεθοδεύονται για το Δημόσιο, συνεχίζεται και ο προβληματισμός περί αξιολόγησης, δεν είναι άστοχο να σημειωθούν δύο σκέψεις επ’ αυτού που φαίνεται πως συνοψίζουν λίγο – πολύ την αριστερή θέση σε ότι έχει να κάνει με αυτό το ζήτημα.
Αφορμή για το σημείωμα αυτό αποτέλεσε και η -δυστυχώς πολύ σύντομη- σχετική συζήτηση που έγινε την περασμένη Τετάρτη στα γραφεία Αγ. Παρασκευής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Η αξιολόγηση μπορεί να ειδωθεί από τρείς συμπληρωματικές πλευρές:

(α) Η κατεύθυνση της αξιολόγησης δεν μπορεί να είναι τιμωρητική και προσωπική αλλά να έχει σαφή προτεραιότητα τον οργανισμό μέσα στον οποίον αυτή εκτελείται από όσο τα πρόσωπα που τον συναποτελούν. Δηλαδή, χωρίς να καταργείται ούτε να υποτιμάται η προσοχή και η μέριμνα για τα άτομα, την συμπεριφορά και την απόδοσή τους, το βάρος θα πρέπει να δίδεται κατ’ εξοχήν στον οργανισμό καθ’ αυτόν ο οποίος αξιολογείται. Δηλαδή στην αρχιτεκτονική, στα χαρακτηριστικά και τα προβλήματά του, στην απόδοσή του και στα περιθώρια βελτίωσης.

(β) Από διαδικασίες επιβολής διαδικασιών, εντολών και μέτρων βελτίωσης του οργανισμού που υπαγορεύονται και επιβάλλονται ‘από τα επάνω’, είναι απολύτως προτιμητέοι οι μόνιμοι, καλά ορισμένοι και κοινής αποδοχής θεσμοί αυτοβελτίωσης. Η αυτοβελτίωση και η γνώση που απαιτείται για την υλοποίησή της, έχουν εκτός των άλλων, βάση και την εμπειρία που αποκτάται από την αλληλεπίδραση τόσο με ιεραρχικά ανώτερα όργανα και θεσμούς, όσο κυρίως, από την εμπειρία που συγκεντρώνεται μέσω της τριβής με το κοινό στο οποίο και προσφέρονται άμεσα τα αγαθά ή οι υπηρεσίες που παράγονται.

(γ) Καμία σοβαρή προσπάθεια αξιολόγησης δεν μπορεί να τελεσφορήσει αν πρώτα δεν έχει οριστεί με πληρότητα ο στόχος του οργανισμού και τα συγκεκριμένα κι όχι γενικά και αόριστα χαρακτηριστικά (άρα και τα κριτήρια) της, από τον αρχικό του σχεδιασμό, προσδοκώμενης απόδοσής του.

Θανάσης Σ. Κοντονάτσιος